Ποδαρικό με το αριστερό και πτώση -1,30% για το ΧΑΑ

Το γνωστό φαινόμενο Ιανουαρίου, όπου παραδοσιακά οι τιμές των μετοχών ανεβαίνουν, δεν φαίνεται ότι θα ακολουθήσει φέτος το Ελληνικό Χρηματιστήριο (ΧΑΑ) αν κρίνουμε από την πρώτη μέρα συναλλαγών μετά την έλευση του νέου έτους 2019 όπου ο Γενικός Δείκτης του ΧΑΑ έκλεισε πεσμένος κατά -1,30% στις 605,34 μονάδες.

Η μεγαλύτερη συγκριτικά πτώση αυτή δεν δικαιολογείται από την επίσης αρνητική διεθνή συγκυρία επιβεβαιώνοντας ξανά το παλαιό Ελληνικό οικονομικό ρητό: "Φτερνίζεται η Αμερική, η Ευρώπη παθαίνει κρυολόγημα και η Ελλάδα μπαίνει σε.. κώμα!"

Απόδειξη της σοφίας του παραπάνω ρητού είναι η συγκριτική μελλοντική πορεία της Ελληνικής οικονομίας μετά την εξ Αμερικής παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση του 2008 (καθρέφτης της οποίας είναι η πορεία του Ελληνικού Χρηματιστηρίου) και το γεγονός ότι ενώ έγινε μεγάλος διεθνείς ντόρος επειδή ο δείκτης Dow Jones έκλεισε το 2018 κάτω κατά (μόλις) -5,6% ο Γενικός Δείκτης του ΧΑΑ κατρακύλησε κατά...-23,5%!

Διεθνώς η τωρινή πτώση οφείλεται κυρίως σε φόβους για επιβράδυνση της διεθνούς οικονομίας μετά και τα νέα της μείωσης της βιομηχανικής παραγωγής στην Κίνα εξ αιτίας του Εμπορικού Πολέμου του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος φοβάται ότι αν δεν ανακοπεί η ξέφρενη Κινεζική ανάπτυξη ότι η Κίνα θα ξεπεράσει σε λίγα χρόνια τις ΗΠΑ στην πρωτιά της παγκόσμιας οικονομικής δύναμης.

Όμως, κατά την άποψη μου η Ελληνική οικονομία δεν θα έπρεπε να πηγαίνει χειρότερα από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη (Αμερική, Ευρώπη, Αυστραλία, Ιαπωνία κ.τ.λ.) αλλά, αν η Ελλάδα εφάρμοζε σταθερά φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές των μειωμένων φόρων και λιγότερου κράτους, θα έπρεπε να αναπτύσσεται καλύτερα από τις αναπτυγμένες οικονομίες.

Αυτή η θετικότερη ανάπτυξη θα συνέβαινε διότι όπως έδειξε το παράδειγμα της ταχείας αναπτυσσόμενης Κίνας η Ελλάδα θα μπορούσε να αναπτύσσεται κάτω από μια μικρότερη βάση οικονομικής αναπτυξιακής ωρίμανσης άρα και μεγαλύτερων δυνατοτήτων ταχείας ανάπτυξης.

Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα η λογικότερη προοπτική μιας σταθερής οικονομικής ανάπτυξης μακράς πνοής φάνηκε ότι για δεκαετίες τώρα έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις δημαγωγικές προεκλογικές υποσχέσεις για "μαγικές" λύσεις γρήγορου πλουτισμού των ψηφοφόρων που αργότερα αισθάνονται ότι εξαπατήθηκαν.

Ιδού και ο λόγος της επαναλαμβανόμενης προσφυγής μας τα προηγούμενα χρόνια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να μας αποτρέψουν από την πλήρη οικονομική και όχι μόνο χρεωκοπία μας.

Σπύρος Καγκάδης